چسب آسفالت ماده چسبنده ای است که ذرات سنگدانه های معدنی را در کامپوزیت مورد استفاده در فرآیندهای روسازی جاده ها در کنار هم نگه می دارد.
این محصول یک عملیات پالایشگاهی است که در آن پسماند حاصل از تقطیر نفت خام با دمش هوا یا با روش حلال تصفیه می شود تا محصولی مطابق با مشخصات برای انواع جاده/بزرگراه و سایر مصارف تولید شود.
قیر 60-70 مظروف همچنین نامی است که در اروپا به یک محصول تولیدی داده می شود، در حالی که چسب آسفالت در آمریکای شمالی و بسیاری از کشورهای دیگر استفاده می شود.
امروزه مقدار قابل توجهی قیر حاصل از نفت به فرآیندهای آسفالت جاده ها هدایت می شود، در حالی که بقیه برای سایر فرآیندهای ساختمانی مانند رنگ آمیزی، لاک زدن، سقف ها، عایق کاری، تولید ترکیبات ضد زنگ، جعبه های باتری و … استفاده می شود.
یکی از مواد اولیه ای است که به تولید محصولات لاستیکی، لنت ترمز و بریکت های سوختی وارد می شود. انواع آزمایشات استاندارد برای تعیین مشخصات کیفی و ویسکوزیته قیر موجود است.
چسب آسفالت را می توان به چهار دسته کلی (اما نه شیمیایی) از ترکیبات (SARA) تقسیم کرد: (1) هیدروکربن های اشباع، که با نقطه نرم شدن مواد مرتبط هستند و به طور تجربی با شاخص نفوذ اندازه گیری می شوند.
ترکیبات معطر و نفتن، که ترکیبات معطر تا حدی هیدروژنه هستند.
ترکیبات رزین، که در برخی موارد به عنوان اجزای معطر قطبی نامیده می‌شوند، که حاوی انواع باقیمانده‌های آلکیل و گروه‌های عاملی هستند، و (IV) مولکول‌های آسفالتین، که توسط یک هسته کربنی مزدوج تشکیل شده‌اند، دارای گروه‌های عاملی و ترکیبات هتروسیکلیک و حامل آلکیل هستند. زنجیره های جانبی مستقیماً به این هسته ها پیوند می شوند.
آسفالتین ها (از این پس اصطلاح آسفالتین (ها) با نام اختصاری ASP نامیده می شود) با مولکول های بسیار معطر (H/C~1.0-1.3) و با وزن مولکولی بالا (MW) همراه هستند [4]، در حالی که رزین ها H بالاتری دارند. نسبت /C (1.2-1.7)، معطر بودن کمتر، و MW کمتر در مقایسه با ASP ها [5،6].
در میان سایر بخش‌های قیر، ASPها کم محلول‌ترین بخش از طیف تقریباً پیوسته چندین گونه مولکولی پلی آروماتیک هستند و می‌توانند از طریق رسوب از طریق افزودن حجم زیادی از n-آلکان به نفت خام استخراج یا جدا شوند.
